ronde 2

Dit weekend was het weer zover. Chemo ronde 2.

De vrijdag werk ik altijd vroeg omdat 1 van mijn verders de on hebbelijke gewoonte heeft om om 4 uur voor de deur te staan. Heel erg is het ook weer niet want dat geeft mij wat extra tijd om dingen te doen zonder dat iemand mij stoord. Geen klanten geen collega's lekker rustig in de store.

Ik vertrek dan meestal om half 4 van huis. Heel de week zijn de wegen al verschikkelijk om te rijden. Sneeuw en vooral ice is het grote problem. De scholen zijn deze week dicht voor winter break, dus de schuivers zijn niet vroeg op pad. Het is dus heel de week al glijden en glibberen.
Dinsdag zo'n lag ice dat ik er serieus over dacht om terug te keren naar huis aangezien ik de berg niet op kwam. Ik stop langs de weg om mijn college uit bed te bellen, maar helaas geen cell service.

Dus nog maar een poging en ik kom naar boven. en in 3x zoveel tijd als normal bereik ik de store.

Vrijdag was het wel wat beter maar ook weer niet geweldig maar ik kwam de berg op zonder veel problemen.

De berg weg die ik rijd heet rt33. Die gaat dus over een berg met alle bochten van dien. Ook is dit een vrij onbewoond gebied met ontzettend veel wild life. Herten bv.

Ik rijd deze week altijd met enorme voorzichtigheid. Bijna dagelijks moet ik in de ankers voor herten of andere beesten.

Het is ook aarde donker moet je bedenken want straat verlichting hebben we hier nauwelijks, laat staan in de bergen. Ik rijd zo'n 45 en ik zie in mijn ooghoek wat bewegen.Ik trap op de rem en boem...
NEE he...Mijn reaktie is ook uitwijken. En ja ik weet dat ik geleerd heb dat je nooit voor een hert moet uit wijken. Een hert aanrijden is namelijk een veel beter alternatief dan van de weg af gaan. Lang niet overal heb je vang rails en soms ga je naast de weg alleen de greppel in maar soms meters naar beneden. Maar je reaktie is toch dat je wil uitwijken en ik beland in de greppel. Ook al schoot er nog door mijn hoofd "op de weg houden"

Hert was dood en mijn auto in de greppel. En daar kwam ik dus never nooit niet uit. Ja daar sta je dan om half 4 s'morgens on rt 33 in the middle of nowhere en geen cell service. En -13 C laten we dat vooral niet vergeten. Janken staat mij nader dan het lachen kan ik je melden. Ik loop een stukje want ik zie een huis in de verte. Vlak bij het huis heb ik ineens 1 streepje serive en ik bel 911.

Ja dan komt politie en brandweer. En dan had ik ze nog uitdrukkelijk gezegd geeeen ambulance te sturen. Wat ook niet gebeurde.

Politie maakt een snel rapportje en bellen een tow company om mijn auto eruit te trekken. Hoe erg de schade is is moeilijk te zien. De brandweer is die uit Cherry Valley en die brengen mij naar de store. De towing company kan even duren. En de brandweer man die elke morgen voor dag en dauw in mijn store komt grapt dat hij toe is aan zijn morning coffee.

In mijn store aangekomen ben ik ook aan coffee toe. En dan begin ik ineens te trillen. De schrik kwam eruit denk ik. En de tranen komen ook.

Afijn leuk begin voor mij dag.

De garage belt om 9 uur dat mijn auto erg meevalt. Ik ben toch en bof kont he..? Mijn lamp is aan diggelen en mijn bumper gebroken. Hij kan de lamp in Oneonta ophalen bij de chevy dealer en gelijk vervangen zodat ik weer kan rijden.

Om half 12 wordt mijn auto keurig bij de store afgeleverd. (met de rekening uiteraard). ik beh nog ergens op de vloer van mijn auto een check book liggen en schrijf dan maar gelijk een check uit.

Dan als de wiedeweerga naar het ziekenhuis waar ik inmiddels al bijna een uur te laat ben. Maar geen problem. In no time loopt de chemo na de nodige checks vooraf.

Dit verloopt allemaal soepel en ik denk dan ook dat ik eind van de dag lekker naar huis kan. Nou mooi niet dus. Mijn hartslag is wat laag en mijn bloeddruk ook. Men wil mij onder geen beding laten gaan. Verdo*****....Nou net nu Kevin in Florida zit en Shirley in Nederland.. Zal je altijd zien.

De volgende morgen lijkt het er beter uit te zien en al is het nog niet wat men wil zien, ik mag naar huis. Ze zien mij ook vast graag vertrekken. Want zo gezellig ben ik niet.

Aleysha houd mij de rest van het weekend gezelschap.

Shirley zit inmiddels in het vleigtuig terug naar huis. Die landen over een paar uur in Montreal.

Zo dochter zo moeder zullen we maar denken want ook Shirley heeft een hert naar de andere wereld geholpen vorige week. Uiteraard net de avond voor ze naar Nederland zou vliegen. Zo handig toch..

Haar auto is er ook wat erger aan toe dan de mijne.