Tja wat is er allemaal gebeurd deze zomer. Mijn laatste blog eindigde dat we verhuisde naar Cooperstown. Wij (kevin en ik) vinden het heerlijk wonen hier. Een grote tuin waar je naakt rond kan lopen zonder dat iemand dat ziet. Een heerlijk meertje in de mijn Eigen achter tuin waar ik uren heb doorgebracht deze zomer.
Aleysha had niks met Cooperstown en dan ook nog eens een half uur naar school dat was te gortig. Dus besloot Aleysha dat het tijd werd om op Eigen benen te staan. Sinds September hebben wij dus een leeg nest.
Mijn laatste blog was ook dat ik moest stoppen met werken. Dat zou zoveel beter zijn. Rust en ik weet niet wat meer voor vordelen. Iedereen was het er over eens, behalve ik dan.
Want ja dan zit je daar he. Alleen in huis de hele dag. Leuk voor een weekje maar voor lange tijd....Ik was het er nog niet over eens, maar veel keus was er niet. Dus storte ik mij op de verhuizing en de zomer. Nou ja sort of..
Midden in de verhuizing belde namelijk mijn oude baas. Het bedrijf was ik bijna 5 jaar voor gewerkt heb in Oneonta. Via FB brachten oud collega's het tot mijn oude baas zin attention dat ik terug on de area was. En zo kreeg ik dus onverwacht een telefoontje. Of ik een baan zocht..
Ja eigenlijk niet, althans niet direct. Er zit hier geen Corporate Mac in de buurt dus Mac is even van de baan. Nou of ik zin had on een bakkie coffee te komen drinken met hem.
Nou ja dat deed ik dus.. En ja dan krijg je gewoon een baan in je schoot geworpen ondanks dat ik hem direct vertelt heb in welke situatie ik zat. En wat doe je dan..? Nou ik wist het wel.
Misschien fysiek niet 100% de juiste beslissing maar mental zeker wel. Ik thuis zitten in mijn uppie de hele dag. Thuis op de bank Dr Phil zitten kijken of zo.. Ik zou staple lierend gek worden.
Iedereen kan me gewoon de pot op. 2 weken vacantie heb ik er nog aangeplakt en ik begon met het helpen van een manager die ene grote truck stop leidt. Zij kon wel wat hulp gebruiken en bovendien moest zij hoog nodig op vacantie. En aangezien dit een van de grootste truckstops in de wijde omgeving is kan niet elke manager zo'n tent runnen.
7 weken heb ik daar gewerkt en toen was er een andere store met veel problemen en daar zit ik nu dus sinds augustus. Het is een stuk minder zwaar dan een grote McDonald's maar het houd mij van de straat en het weerhoud mij van knetter gek thuis worden.
In October had ik mijn laatste chemo en in November een scan. Die zag er vrij goed uit. Nog "slechts" tumor is zichtbaar en ook nog eens flink kleiner dan die voorheen was. Dus heel goed nieuws. Maar helaas ook flink slecht nieuws. Er werd een plekje op mijn lever gevonden.
Week later een biopsie en een week later kwam daarvan de uitslag. En eigenlijk wist ik het al. Foute boel.
Met ander woorden we zijn nu eigenlijk weer terug bij af! Voor de kenners het is geen uitzaaiing maar een primary tumor. Dat is aan de ene kant goed nieuws, als je al van goed nieuws kunt spreken uiteraard.
Volgende week gaan we weer voor een scan om te kijken of er sprake is van groei. Het behandel traject zal bestaan uit een operatie in januari en daaropvolgend wederom chemo.
Tijdens de operatie zal de oude en de nieuwe tumor verwijderd worden.
Tja nou ben ik niet zo snel uit het veld geslagen maar dit had ik niet verwacht. Ik mijn "planning" was deze nachtmerry nu bijna over. Ik kan het tot op de dag van vandaag even geen plekje geven.
Allerlei ideeen blijven spoken. Ik weet wel dat je niet van het ergste moet uit gaan maar dat je mind die kanten opgaat is volgens mij nu eenmaal menselijk. Althans bij mij wel.
Ik vind die chemo's behoorlijk zwaar. Ik zie om mij heen meerdere mensen die het ondergaan en die lijken het allemaal zo veel makkelijk te doen dan ik. Zowel fysiek als mentaal. Of misschien lijkt dat van de buiten kant zo want je kijkt nu eenmaal niet in iemand hoofd. Ik weet het niet maar het gebrek aan energie, de fatigue, de blaren in je mond, hoofdpijn, maag en darm problemen noem maar op.
Mentaal hoor ik vaak:
Oh je moet positief blijven. Ja nou dat prober ik echt maar dat lukt soms van geen kant.
Oh je bent zo sterk. Nou geloof me dat is het laatste wat ik me voel.
Een mens krijg niet meer dan hij/zij aan kan. Echt..? zou je denken..? Give me a break!
Je hebt geen keuze maar om nou te zeggen dat ik me sterk voel en oh gut dat positief blijven niet te vergeten. Ik ben zo langzamer hand spuug ziek van het woord positief. Der is niks maar dan ook helemaal niks positiefs aan en sterk, nee maar je hebt geen keus..
Om nog maar te zwijgen van mijn kapsel. En ja ja ik weet het wel, Kaal zijn is maar tijdelijk en je haar komt terug. en bla bla bla. Ja leuk maar het komt meestal van mensen met een volle bos met haar en das lekker makkelijk praten als jij niet degene bent die als een biljard bal rond loopt. Je kan me kletsen wat je wil, maar geen enkele vrouw wil er kaal bij lopen.
En die pruik pfff nou dat was slecht gespandeerde $600 in mijn leven. Wat een klere ding. Het jeukt, je zit er de gehel dag aan te plukken want het zit nooit zoals je wilt. Ik heb dat ding al heel lang aan de kant gesmeten.
Gelukkig heeft mijn werkgever er ook geen enkel problem meet dat ik een muts of hoofd sjaal draag.
Gelukkig gebeurde er ook leuke dingen. Mijn beste vriendin Anita kwam hier 2 weken met haar zoon Timo. Dat was voor mij de highlight van de zomer. Anita en ik zijn al 30 jaar vriendinnen. Gut wat heb ik haar gemist en wat was het heerlijk om in persoon met haar te praten, lachen, huilen etc. Dat heeft mij enorm goed gedaan. We hebbben de uitstapjes beperkt gehouden tot hier in de omgeving maar er toch een zeer leuke tijd van gemaakt.
En helaas komt ook de dag van afscheid nemen. Helaas maar het was een heerlijke tijd.
