Tussen door nog even ziek zijn

Soms heb ik het gevoel een beetje een dubbel leven te leven. Je bent ziek maar het gewone leven staat uiteraard ook niet stil. Ziek zijn betekend niet op de bank zitten en alles gaat verder van zelf.
De afwas moet gedaan worden, rekening betaald, auto gerepareerd, kat naar de dieren arts, was draaien, eten koken, experience projecten uit je koelkast verwijderen, boodschappen etc etc etc.

Daar bij gaan wij beide ook nog elke dag naar ons werk. Dat moet dan ook nog he.

Daarnaast dan ook nog doctors bezoekjes en ziekenhuis bezoekjes. Bloed prikken elke week of 2x als die suf trutten mijn bloed "kwijt"raken.

Als die drukte maakt het voor mij werkbaar. Ik heb mijn volle aandacht nodig bij mijn werk en de koelkast vult zich hier ook niet zonder mijn input.

Dan ben je druk bezig met iets en denk je even niet aan ziek zijn. Dan ineens halverwege de dag overvalt het je weer. Zo rond het middag uur als mijn energie complete uitgeblust is schiet het mij weer te binnen: oh ja ik ben ziek. Het is eigenlijk nooit lang uit mijn gedachten. Je gaat op je werk naar toilet en in de Spiegel staart de sjaal om mijn hoofd mij aan. Iemand vraagt hoe het met je gaat. Ik ruik de pizza en moet rennen om de toilet te halen.

Mensen om mij heen vergeten ook regelmatig dat je ziek bent. De mensen in mijn Eigen store kennen mij niet anders dan geen haar hebben. Sommige collega's van andere stores kennen mij nog wel van voorheen en op de meeting zie ik dan die blikken.

Sinds kort heb ik een nieuwe super visor en daar werd ik al snel een beetje appelig van. Antonia are you ok, Antonia are you sure you can do this, it's not to much..Lief bedoelt maar het werkt op mijn zenuwen. Dus van morgen aan de telefoon weer zoo'n riedel. Ik hoop dat ik hem nu toch vriendelijk aan zijn verstand gepeuterd heb dat als iets me te veel word, IK heb dat zal vertellen.

Ook word er achter mijn rug geneuzeld, Big boss vraagt Shirley how is mam doing. You let me know it she is not ok right? En aan mijn assistant manager vraagt big boss, Is Antonia doing ok you think? You make sure you call me if she is doing to much. Uh wat is er mis met het aan MIJ vragen...?

Allemaal lief bedoelt maar het werkt op mijn zenuwen.

Ik probeer toekomst gedachten zoveel mogelijk in de toekomst te laten. En nergens van uit gaan. Maar dat is een stuk makkelijk dan gezegd dan gedaan. Zo kan je druk met een computer zijn die in de "AntoniaPisOf"  mode is. Kreng doet niet wat ik wil. En ineens zonder enige waarschuwing spoken er van die rot gedachten door mijn hoofd. Dat hopeloze gevoel van niet de regie hebben in mijn Eigen leven.

Dat het altijd als een soort donkere wolk boven me hangt en ik niet weet wanneer het gaat regenen.

Ik kan er enorm sjachrijnig van worden wat dan vaak ook afgereageerd op wordt op de eerste de beste die ik tegen kom.
Of het feit dat ik gewoon geen energy heb in niks. Niet in huishouden, niet in hobbies, of al helemaal niet ergens naar toe gaan. Dan voel ik me ook weer schuldig want wie wil nou niet met je dochter naar de mall, of met je man ergens heen.
Mijn dagelijkse plannen vallen meestal halverwege de dag uit elkaar.

Wat me deze dagen wel het meeste irriteerd is sommige mensen om mij heen. 2 weken zeiken over een neus verkoudheid, vergt enorm veel inhoudings vermogen om niet verschikkelijk deze person "a piece of my mind" te geven. Helemaal als ze er dan ook nog bij vermelden dat de verkoud nu zo slecht uit komt..
Je zal maar medewerksters hebben die zich ziek melden voor heart burn. (maagzuur). Het is maar goed dat het niet mijn store was want die person zou mij tirade tot in lengte van dagen heugen.

Nou ben ik misschien wel een harde maar sommige mensen zijn ook echt niks gewent. Ik ben nooit zo goed tegen dit gedramatiseerde gemekker gekunt, maar nu helemaal niet. Sorry als ik nu iemand op de tenen trap maar boven aan deze side, aan de rechter kant zit een kruisje. klik er op en opgelost.

Vandaag was het weer een bloed prik dagje. Op mijn werk vandaag had ik al te doen met wat mensen die vanmorgen hun stupid pills hadden genomen en mijn computer was in die "PisAntoniaOff" mode.
Ik was dus op zijn zacht gezegd in een wat minder goed humeur. Buiten was het weer eens vreselijk koud en ik loop rillend het ziekenhuis in. Daar meld ik mij op de blood prik afdeling. En dan typed ze mijn naam in en nog een keer en mijn geboorte datum en mijn social en NOG kan men mij niet vinden. Ik leg weer uit dat ik een patient ben van Faxton en niet in dit ziekenhuis maar dat ik hier mag blood prikken op het lab zodat ik niet elke week een uur hoef te rijden voor dit.
Ze kijkt mij werkelijk aan alsof ik haar net vertel dat ik van Mars kom.

Ik heb er geeen geduld voor vandaag. Ik pak een stuk papier en kalk mijn naam en telefoon nummer er op. Ik vertel haar in minder vriendelijke bewoording dat ze me morgen maar moet bellen als ze me gevonden heeft. Ajuus..Ze zit waarschijnlijk nu nog in het niets te staren. Morgen duikt ze vast onder het buro als ze me ziet aan komen.

Het is namelijk niet de eerste keer. Op een of andere manier hebben wij een familiar iets met verdwijnen uit computers. Jammer dat de belasting dienst nu de enige is die daar nooit last van schijnt te hebben.