Vandaag is het 8 jaar geleden dat ik arriveerde in de USA. Jeetje wat gaat de tijd snel he. 8 jaar alweer.
En wat we al niet meegemaakt hebben in 8 jaar. Bijna met geen pen te beschrijven.
Veel gezien veel gedaan, verschikkelijk veel verschillende mensen gezien en mee in aanraking geweest.
Ook prive veel verandert uiteraard. Oooit dacht ik dat mijn huwelijk for ever was, maar ook dat bleek niet zo te zijn.
En nu na 8 jaar..? Spijt? Nee hell No. Spijt heb ik eigenlijk nooit een dag gehad. Ja er zijn dagen geweest dat ik wilde dat ik aan de andere kant van de ocean was, zeker. Moeilijkste dagen waren wel na het overlijden van Ome Wieb en ik niet in staat was om op het vliegtuig te stappen.
Ook in de periode van uit elkaar gaan heb ik menig keer gewenst dat ik effe met Wiebe en/of Petra op de bank kon zitten en mijn grief kon uiten. Of met Anita waar ik altijd een innige band mee heb gehad. Gewoon op de bank zitten en kunnen praten iemand die je 100% vertrouwd en waar je precise tegen kan zeggen wat je voelt of wilt..Ja aniet ik weet het ik moet je bellen ga ik deze week doen, Promis....
Deze mensen zijn wel de mensen die ik het meest mis.
Ik ben nooit iemand geweest die veel naar mijn zoontjes graf ging. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er niks vond dan verdriet. Maar soms overvalt mij het gevoel dat ik daar effe heen zou willen. Ook al weet ik dat ik er niks vind.
Natuurlijk zijn er ook geweldige dingen gebeurd. Shirley getrouwd Josh. En heeft haar bachelor degree gehaald en gelijk een mooie baan. Heerlijke meid! Aleysha die hier uitgegroeit is tot een echte amerikaanse student en een meid waar je trots op kan zijn.
En natuurlijk ikzelf getrouwd met een wereld vent. Lieve schoonouders die niet alleen mij met open armen hebben ontvangen maar ook zich gestort hebben in de rol van opa en oma.
Ik kan mij op dit moment geen fijner leven voor stellen.
Wat gaat de tijd toch snel, al die jaren jouw blog gevolgd en meegeleefd met wat je allemaal meemaakte.
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk dat het nu zo goed met jou (en met je dochters gaat). Ik wens je nog heel veel gelukkige jaren in de VS toe!
Jeetje ook ik volg jouw blog al jaren en we kenen elkaar niet eens. Toch is het net of ik je al jaren ken lol Blijf schrijven het is zo leuk om te lezen, natuurlijk volg ik je ook via Facebook. Ik wens je in ieder geval nog heel veel gelukkige jaren toe samen met je man en je meiden.
BeantwoordenVerwijderenSpijt is voltooid verleden. Niet op terugkijken..
BeantwoordenVerwijderenDie acht jaar zijn omgevlogen! Ik volg je blog nu zo'n 7 jaar en ik wacht nog steeds op je boek! :D
Op naar het staatsburgerschap! In mei woon ik ook alweer 6 jaar in de VS.
BeantwoordenVerwijderenAcht jaar, wat gaat de tijd toch snel. Leuk dat je je zo thuis voelt in de U.S. Heerlijk dat het zo goed gaat met jou en je dochters, je kunt er echt wel trots op zijn. En je hebt geboft met een gezellige man, en leuke schoonouders. Wanneer kan je het staatsburgerschap aanvragen, hier in Canada is het 3 jaar.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Ida en Wim