En toen was het ineens alweer January. 2017.Waar blijft de tijd.
De sneeuw komt met bakken uit de hemel. Je kunt goed merken dat we hier op een hill (voor mij berg) wonen. Komt ook nog eens bij dat we hier veel "lake effect show" hebben en die banen met sneeuw komen fijn hier over. Meerdere keren dat er bij ons huis 30cm valt en in Oneonta maar 5cm. Terwijl Oneonta maar 25 km hier vandaan is.
Ook de eerste -20C hebben we al gehad al duurde deze kou vlaag maar een paar dagen. Sneeuw vind ik niet zo erg maar die temperaturen kunnen mij gestolen worden.
Ergens in Oktober ben ik begonnen met de nieuwe chemotherapie. In mijn naïviteit dacht ik dat dit een eitje ging worden na de vorige chemo. Deze is een lagere dosis en minder bijwerkingen dan de cisplatin. Nou dat werd effe een tegenvaller. Het heeft denk ik ook te maken dat het inmiddels kuur nummer 4 is en mijn lichaam behoorlijk afgetakelt is in de afgelopen 2 jaar.
Het valt op dit moment niet mee om een normaal dagelijks leven te leiden. Ik werk nog steeds maar er komen meer en meer dagen dat het gewoon niet gaat. Er zijn dagen dat het mij bijna niet lukt om mijn bed uit te komen. Dat klinkt misschien heel raar maar als je spieren zo verkrampt zijn dat bewegen moeilijk wordt, je hoofd bonst van de koppijn en het je niet lukt om meer dan 4 uur te slapen per nacht. Dan snap je misschien waarom je bed uitkomen soms niet eenvoudig is.
Ook in het dagelijkse leven ondervind ik steeds meer beperkingen. Bukken of iets oprapen van de grond is er niet bij. Bukken maakt mij duizelig. Ook snel opstaan heeft dat effect. Een zeer lage bloeddruk en hartslag heeft daar mee te maken.
Mijn handen en voeten tintelen de gehele tijd en dat is zeer irritant. Ook mijn zicht begint flink te lijden onder de behandeling. Autorijden in donker moet ik gewoon niet meer doen. Vlagen van vaag zicht maken me een gevaar op de weg.
De weekende na mij kuur die breng ik door met bankhangen en maag legen. Lukte het mij eerst nog om de maandag er na weer te gaan werken, inmiddels is dat er ook niet meeer bij. Soms zelf de dinsdag niet eens.
Bloed prikken ging in het begin prima maar de laatste maanden wordt het een probleem. Zoveel aderen die inmiddels lek geprikt zijn en een infuus dat tijden 1 kuur 3 x overnieuw geprikt moet worden voor het er in zit. Dus is er besloten dat ik een P A C krijg. Dat is zeg maar een soort permanente infuus aansluiting die onder de huid zit.
Mijn geheugen...wat was dat ook al weer...? Ooit had ik dat, maar inmiddels zit mijn geheugen in een boekje. Of wel een bullet journal. Op mijn werk beter bekend als “äntonia’s book”
Al met all steeds meer beperkingen die het normale leven er niet makkelijker op maken. Maar goed we zullen het er mee moeten doen of ik nu wil of niet.
Mijn laatste kuur zou net voor kerst zijn maar die hebben we uitgesteld omdat sommige organen even op adem moeten komen. Dus zou het de fridag voor oud en nieuw worden. Nou dat dacht ik toch echt effe niet. Ik wilde oliebollen bakken en de dag er voor chemo lijkt mij geen geen strak plan. Ik vind dat altijd leuk om te doen en wil dat kost wat kost vast houden. Dus heb ik 2 weken extra rust. Heerlijk.. al zie ik als een hele grote berg tegen fridag op.
Op mijn werk doe ik blijkbaar nog steeds iets goed want ik heb vorige week een promotie gekregen. Deze zomer ben ik er in geslaagt een fatsoelijk team neer te zetten in mijn store en al het schorrie morrie de laan uit te sturen. Ook heb ik telkens een paar managers in opleiding in mijn store. Daardoor had ik mijn handen vrij om overal en nergens te helpen en trainingen te doen. Dat is blijkbaar zo goed bevallen dat ik nu helemaar uit de store ga en een combinatie van subway coodinator, trainer en crisis management ga doen. Ik geloof dat men nog niet helemaal uit de officiele benaming is.
Dus toch nog best wel goed nieuws. Althans ik vind het wel heel leuk om iets anders te gaan doen. En veel verschillende dingen in zoveel verschillende stores.
achterkant de pond
Naast de pond